Verstöðin 29 nóv 2011.

Moren.

Nú andar köldu í Verstöðinni. Norðan kaldi með frosti. Gullberg var í gær með 80 tonn. Suðurey er að landa 75 tonnum. Síldin er búin en Huginn er þó í Breiðafirðinum og bíður eftir veðri til að kasta. Á föstudag landaði Frár tæpum 20 tonnum af þorski sem þeir fengu í þremur hölum á Péturseynni. Einnig var Portland með 20 tonn af þorski af sama stað í voðina, mest í einu kasti. Svakalegir drjólar með vel þroskuð hrogn í sér.

Nokkur umræða hefur verið undanfarið um verðlagningu á sjávarfangi. Fréttir berast af því að vinnslan taki hluta af arðinum af auðlindinni gegnum sölufyrirtæki erlendis. Fyrirtæki sem þeir í raun eigi sjálfir. Þeir fjármunir komi því aldrei inn í hagkerfið, heldur verði eftir erlendis. Þess vegna er því haldið fram að fiskverð til sjómana sé of lágt miðað við nágrannaþjóðir okkar. Mikið er til í því og þær tölur sem við höfum séð, benda til að fiskverð t.d. í Noregi sé allt að 50% hærra en hér á landi.

Í Noregi eru veiðar og vinnsla aðskildar og í raun er allt selt á uppboði. Þar er sett lágmarksverð sem byggir á afurðaverði. Þetta á við um uppsjávarfiskinn. En meiri upplýsingar vantar um verðlagninguna til þess að hægt sé að alhæfa um þessi mál.

Ég þekki til á norskum frystitogara sem fiskar í Barentshafinu og víðar. Þar eru hásetar með ákveðna prósentu af afurðaverði. Ekki hlutaskiptakerfi eins og hjá okkur. Einnig eru færri í áhöfn en á Íslandi. Miðað við launin á þessum togara erum við á eftir. En allur samanburður er erfiður vegna gengis krónunnar, færri í áhöfn og ekki alltaf hlutaskiptakerfi.

Launahlutfall útgerða í Noregi er samt lægra en hjá okkur. Þetta þarf að greina betur áður en við fullyrðum eitthvað sem við getum ekki staðið á. En aðalatriðið er að útgerðin hér á landi leggi spilin á borðið um sölumálin og hafa raunar boðist til þess og því ber að fagna.