Komin heim frá Egyptalandi.

Moren.

Jæja öll frí taka enda og við erum komin heim frá Egyptalandi. Egyptar eru gott fólk og vandað en reyna stundum að plata þig í viðskiptum. Þá gildir að vera harður á sínu og sína enga linkind og þá verða þeir ánægðir. Prútt er eiginlega þeirra þjóðaríþrótt. Svo auðvitað fótboltinn. Við vorum niðri í bæ þegar þeir urðu Afríkumeistarar og þvílík læti, mörg þúsund manns þustu út á götur og börðu bumbur, þeyttu lúðra og sungu langt fram á nótt og gleðin var engu lík. Þrátt fyrir að Egyptar drekki ekki áfengi var gleðin fölskvalaus og stoltið leyndi sér ekki í andlitum þeirra. Einn söngurinn sem þeir sungu var á þá leið að næst væri það heimsmeistaratitillinn. Og má kannski til sanns vegar færa því liðið þeirra er frábært knattspyrnulið og unun á að horfa, þeir spila einhvern veginn með hjartanu og trúa að hinn mikli Allah færi þeim gæfu og gengi umfram allt annað.

Annars var þetta frábær ferð alltaf 25-28 stiga hiti og sól nema tvo daga sem var skýjað. Tveimur dögum áður en við komum rigndi í fimm tíma og þá hafði ekki rignt í 13 ár í Sharm el Sheik og allt fór á flot því engin eru niðurföllin til að taka við öllu þessu vatni. Tekur því ekki að gera holræsakerfi fyrir úrkomu sem kemur á 15-20 ára fresti, sögðu arabarnir, alltaf jafn pollrólegir.

Fátæktin er mikil í Egyptalandi þótt við yrðum ekki vör við hana vernduð á túristastað en fórum þó í heimsókn í bæ þar sem búa einungis arabar og þar sá maður eymdina, betlarar og tötrum klætt fólk sem var skinhorað og börn sem börðust um hvern matarbita sem að þeim var réttur. Þó sögðu starfsmenn hótelsins sem við vorum á að þetta væri að breytast til batnaðar hægt og rólega með aukningu ferðamanna, enda er uppbygging mikil á því svæði sem við vorum á.